Best 29 quotes in «madame bovary quotes» category

De liefde, meende zij, moest plotseling komen, met donder en bliksem -als een orkaan uit de hemel, die het leven overvalt, het omverwerpt, ieders wil als blaadjes van de bomen rukt en het hart volledig in de afgrond stort. Zij wist niet dat de regen plassen vormt op het plat van de huizen als de goten zijn verstopt; en zij zou zich dan ook nergens zorgen om hebben gemaakt, als zij niet plotseling een scheur in de muur had ontdekt.

Alles eek haar gehuld in een zwart waas dat over het oppervlak van de dingen zweefde, en het verdriet trok zacht huilend door haar ziel, als de winterwind door een verlaten kasteel. Het was zo'n mijmeren waarin men verzinkt om wat nooit meer terugkomt, een matheid die ons telkens overvalt na een niet te herroepen daad, een smart ten slotte, veroorzaakt door het stokken van een vertrouwde beweging, door het abrupt stilvallen van een lang aangehouden trilling.

Desiderava al tempo stesso morire e vivere a Parigi.

E allora sarabande senza fine si srotolavano nella sua mente: come una baiadera ondeggiava di sogno in sogno , di malinconia in malinconia

Emma leek op alle andere maîtresses; en nu de bekoring van het nieuwe langzamerhand als een kledingstuk van haar afgleed, kwam de eentonigheid van de hartstocht bloot, die altijd dezelfde vorm heeft, die dezelfde taal spreekt.

Dar cum sa vorbesti despre un rau care nu poate fi descris,care isi schimba infatisarea ca norii, care se involbureaza ca vantul?

Era la enamorada de todas las novelas, la heroína de todos los dramas, la vaga "ella" de todos los libros de versos.

Deep in her soul, however, she was waiting for something to happen. Like a sailor in distress, she would gaze out over the solitude of her life with desperate eyes, seeking some white sail in the mists of the far-off horizon. She did not know what this chance event would be, what wind would drive it to her, what shore it would carry her to, whether it was a longboat or a three-decked vessel, loaded with anguish or filled with happiness up to the portholes. But each morning, when she awoke, she hoped it would arrive that day, and she would listen to every sound, spring to her feet, feel surprised that it had not come; then at sunset, always more sorrowful, she would wish the next day were already there.

First he anointed her eyes, once so covetous of all earthly luxuries; then her nostrils, so gluttonous of caressing breezes and amorous scents; then her mouth, so prompt to lie, so defiant in pride, so loud in lust; then her hands that had thrilled to voluptuous contacts; and finally the soles of her feet, once so swift when she had hastened to slake her desires, and now never to walk again.

...En temiz duygulardan biriydi bu. Yaşayışımızda yeri olmayan, sırf ender oldukları için beslenen, yitirilmelerinin verdiği üzüntü, elde etmenin verdiği zevkten daha güçlü olan duygulardı...

Hadden zij elkaar niets anders te zeggen? Hun blikken spraken toch een veel ernstiger taal; en terwijl zij zochten naar alledaagse zinsneden, voelden beiden hoe eenzelfde verlangen zich van hen meester maakte: iets als een fluisteren van de ziel, diep en aanhoudend, dat hun woorden overstemde. Verrast en verbaasd als zij waren over deze ongekende weelde, kwam het niet in hen op deze gewaarwording voor elkaar uit te spreken of om zich te verdiepen in de oorzaak hiervan. Want als een geurige bries over tropische stranden zendt toekomstig geluk zijn eerste genietingen uit naar de ruimten die zich daarvoor uitstrekken; hierdoor verzinkt men in een roes en vergeet zelfs de einder, die in nevel blijft gehuld.

Er waren bepaalde streken op aarde, meende zij, waar het geluk tot bloei komt, als een plant die speciaal aan díé bodem is gehecht en nergens anders goed gedijt.

Il en voulait à Emma de cette victoire permanente. Il s'efforçait même à ne pas la chérir; puis, au craquement de ses bottines, il se sentait lâche, comme les ivrognes à la vue des liqueurs fortes.

Het woord is trouwens net een mangel die gevoelens gladstrijkt.

(...) na zoveel onenigheid hadden ze elkaar ten slotte gevonden in dezelfde menselijke zwakheid; en zij verroerden zich al net zomin als het lijk naast hen, dat eveneens door de slaap scheen overmand

I have often noticed that we are inclined to endow our friends with the stability of type that literary characters acquire in the reader's mind. No matter how many times we reopen 'King Lear,' never shall we find the good king banging his tankard in high revelry, all woes forgotten, at a jolly reunion with all three daughters and their lapdogs. Never will Emma rally, revived by the sympathetic salts in Flaubert's father's timely tear. Whatever evolution this or that popular character has gone through between the book covers, his fate is fixed in our minds, and, similarly, we expect our friends to follow this or that logical and conventional pattern we have fixed for them.

Maar zij werd verteerd door verlangen, door woede en wrok.

Motionless we traverse countries we fancy we see, and your thought, blending with the fiction, playing with the details, follows the outline of the adventures. It mingles with the characters, and it seems as if it were yourself palpitating beneath their costumes.

In de muziekles zong zij liedjes over niets dan engeltjes met gouden vleugels, madonna's, meren, gondeliers: rimpelloze romances die haar tussen de beuzelachtige woorden en de onbeholpen klanken door een korte blik vergunden op de betoverende wereld van de werkelijke sentimenten.

Madame Bovary was nog nooit zo mooi geweest als nu; zij bezat de raadselachtige schoonheid die uit vreugde, geestdrift en succes voortspruit, een schoonheid die ontstaat wanneer de aard van het wezen harmonieert met de uiterlijke omstandigheden.

Prima di sposarsi, Emma aveva creduto d'amare; ma la felicità che avrebbe dovuto nascere dal quell'amore non era venuta, e pensava che doveva essersi sbagliata. Ella cercava ora, di sapere che cosa volessero esattamente dire, nella vita, le parole felicità, passione ed ebbrezza, che le erano sembrate tanto belle, lette nei libri

One thinks of nothing,’ he continued; ‘the hours slip by. Motionless we traverse countries we fancy we see, and your thought, blinding with the fiction, playing with the details, follows the outline of the adventures. It mingles with the characters, and it seems as if it were yourself palpitating beneath their costumes.

One's duty is to feel what is great, cherish the beautiful, and not accept all the conventions of society with the ignominy that it imposes upon us.

She loved the sea only for its storms, and greenery only when it was scattered among ruins.

Su corazón, como la gente que no puede soportar más que una cierta dosis de música, se adormecía de indiferencia en el estrépito de un amor cuyas delicadezas ya no distinguía.

We must not touch our idols; the gilt sticks to our fingers.

The smooth folds of her dress concealed a tumultuous heart, and her modest lips told nothing of her torment. She was in love.

Van zee hield zij alleen vanwege de stormen, en van gras uitsluitend als het schaars opschoot tussen de ruïnes.

You should wait, William," Miss Frost said. "The time to read Madame Bovary is when your romantic hopes and desires have crashed, and you believe that your future relationships will have disappointing - even devastating - consequences.