Best 28 quotes of Mithat Terje on MyQuotes

Aşkı yaşamak yerine, elele yok edilmeye zorlandık. Bir… Bir… Tik! Tak! Düş-tük

Babamı kaybetmenin ne demek olduğunu, uzunca bir süre sonra, ta ki artık beni başının üstüne alıp evin içinde koşarak turlayacak biri olmadığını, korkmayayım diye yanımda uyumamı beklerken gecenin bir vaktine rağmen gözlerimin cin gibi açık olmasından bıkkınlık gelip beni ağlayana ve uyuyacağıma yemin ettirene kadar gıdıklayan biri olmadığını... Artık annemin kesintisiz olarak asık suratlı bir kadın olacağını, ya da ben henüz sekiz yaşımda olmama rağmen, gece oyuncak ayıma sarılmış uyumaya çalışırken, yatağıma benden başka birinin daha süzülmeye çalıştığını fark edip, ona döndüğümde annem olduğunu anladığımda ve “Neden buradasın anne?” diye sorduğumda, hiç utanmadan “Korkuyorum, birlikte yatalım” diyeceği zamana kadar. Gecenin o en derin sessizliği sıralarında, kalbimi yerinden çıkaran ayak seslerinin kapının kilitli olup olmadığını yatağından kalkıp en az yirmi kez kontrol etmek zorunda olan annemin olacağını fark edene ve ben bütün bunların, evimize yabancı bir adam geleceği güne, ta ki iki sene sonrasına dek devam etmek zorunda olduğunu fark edene kadar... Anlayamamıştım. Henüz bilmiyordum ne demek olduğunu.

Beklemediğim bir anda yeniden bana sarıldı. Hiç ummadığımız insanların, hislerimize bir yenisini ekleyebilecek gücü başından beri içlerinde barındırdıklarını, belki de insan olmayı böylesine göz alıcı yapan şeyin bu olduğunu anladığım an’dı.

Beklemediğim bir şekilde onun da bana meydan okuyup hislerime karşılık vermesiyle beynimde başlayan fuzuli acılar, kalbimdeki kramplar ve bu kusurlu güzellikteki lahzaya karşı titremelerle sarsılan dudağımı, onun dudaklarına götürdüm ve gözlerimi kapattım. Sıcaklığının tüm bedenime yayılmasını beklerken, içimden bir şeylerin uçup gitmesini bekliyordum. Oysa tahmin ettiğimden daha feci bir şekilde sarsılarak, kanatlarını ciğerlerine saplaya saplaya boğazımdan çıkmaya çalışan beyaz güvercinlerdi beni yerime sabitleyen. Kımıldayamıyordum.

Birinden intikam alacak güce ve imkana sahip olduğumuzda, aslında intikam almış kadar oluyorduk ve rahatlıyorduk. Bu rahatlığın büyümesine izin verirsek, intikam almanın stresine hiç katlanmak zorunda kalmıyorduk. Belki de mesele güçteydi. O güce sahip olma amacıyla yaşıyorduk, güce sahip olduğumuzda da tüm hırsımız sönüyordu.

Bir insanla ilişkiye başlamak, iki taraflı bir tutsaklık, bedeli zaman ve hayallerle ödenen bir anlaşmadır. Biri izin vermeden, diğeri gidemez.

Bize öğretilenden daha fazla duygu olduğunu keşfettiğim an’dı. Aşk değildi, bazen aşkın huzurunda yokolmayı arzulamak da vardı. Kırgınlık değildi, dökülen kalbine inat onu sevmek de bir histi. Öfkenin tanımlayamadığı, ancak karşındakini unufak edip, gözün önünde mavi bir rüzgara karışan parçacıkların çığlığını duyduğunda söndürebileceğin bir an da vardı. Bazı hisler elektrikti ve bize bunları öğretmedikleri bir an’dı. Bize her şeyi öğretmediklerini fark ettiğim an’dı. Yeryüzünden silinmek istemek gibi bazı hislerin aramakla bulunmadığını, ancak gökten zembille iner gibi kalbinize düşebileceğini anladığım zamandı.

Bütün bunların, nefes alışlarımın, aşklarımın ve imkansız hayallerimin, kendimi sevebilmek uğruna verdiğim bir mücadele, bir savaş olduğunu biliyorum artık.

Çocukluğumda düştüğüm minik, ama devasa kalbi olan bir yanılgıydın sen benim için. Senden öğrendiklerimle bu hayatta asla sırtımın yere gelmeyeceği gibi korkunç bir yanılgıyla yaşadım uzunca bir süre. Sen, beni bir yanılgıya iten, bir başka yanılgıydın sadece.

Doğru yolda olduğuma inandım. Eğer seni öpüp sana dokunabilirsem, senin gibi güçlü olabilirim sandım. Sonra da, senin gibi güçlü olabilirsem, sana layık olacağıma ve beni seveceğine inandım. Özür dilerim… Bu aşk değildi.

Dokunuşuyla ve sıcağıyla, insanı kavrayışıyla… Bıçak sırtı bir erkekti karşımdaki. İnsanı baştan çıkaran, tınısı kulakları çınlatan sesiyle, bu günahın iğvasına hiç düşünmeden atlayabileceğim kadar tehlikeli bir güzellik…

Ellerin neden ıslak? Yine yağmuru tutmaya mı çalıştın? Öldürmüşsün damlaları, fazla sıkma dedim sana. Pis! Pis! Dur! Nereye? İzin ver içeyim.

Günün sonunda kimin altına yattığın değil, yalnız yatağa girdiğinde kimin orada olmasını dilediğindir aşk dediğin şey.

Hayatımızdaki bazı insanların zamanı yoktur. Öyle parıltılı anlar yaşanmıştır ki, bağ, Yıldız tozlarından türeyen bir göbek kordonundan farksız olur. Zaman basitçe, Tanrı’ya bırakılan bir bahşişe dönüşür.

Hayır ya, hayır! Seks olmadan yaşamak. Bak düşün! Diyorum ki kötü bir şey olmasa. Misal, belki de çayı şekersiz içmek gibi. Başlarda acıdır, ama şekerli içtiğin yıllarda çayın tadını aslında hiç almadığını fark edersin ve artık şekersiz çay ile çok daha mutlusundur. Yok, olmaz. Baksana, balın tadını almasan, balın olmadığı için üzülür müsün? Yine de bal yiyen insanlara bakıp merak etmemek var mıdır?

İçimde yaşayıp söndürmek zorunda kaldığım bir kor parçasıydı. Alevlerine izin veremedim… Üfledim…

İki tip çocuk vardı: Biri sonuna kadar gözyaşlarına boğulmayı tercih eder, ama tabağındaki pırasayı yemeye mahkum olur. Diğeri ise ne yapacağını biliyordur. Küçük, anlaşılmayacak bir samimiyete indirgenmiş ani bir kusma refleksi ve patates kızartması beş dakika içinde hazır olur. Elveda pırasa.

İnsanın laneti her şeyi basitleştirmeye çalışmasıdır. İnsan her haliyle komplike bir yaratıktır derdin bana. Basit yaşamaya çalıştıkça acı çeker insan. Acıyı kabullenmedikçe küçülür, algılarının kendi üzerine basmasına izin verir.

Nabzın yayılıyor korku akan damarlarıma. Heyecana öyle alışıyorum ki yanında, yeryüzünün kalanı sallanmak için rüzgarı bekleyen tekdüze bir başak tarlası. Kokun her yanımı sallıyor ve kalp atışların gereksizlikleriyle gürültüye boğulan bir dünyada saklanınca asla çıkamayacağım keyifli bir saklambaç gibi geliyor. Elektrik bu. Dudaklarına yaklaşıyorum. Bu ateş. Gözlerin loş ışıkta parlıyor. Buz. Nefesin sıcak, öyle har dolu ki ve yaklaştıkça korlanıyor. Kıvılcım bu. İhtiyacım olan her şeyin utanmaz bir temsilisin ve sana sahip olamadıkça kıvranıyorum. İşte boşluk. Düşüyorum. Dudaklarındayım. Üzüm nefesin ve içtiğin şarap gibi çarpılıyorum. Bu bir ilk. Bize adını öğretmedikleri bir his dudakların. Onlar da bilmiyor. Kısa devre bu. Felç oluyorum. Israrla salgıladığım bir yasaksın: Bu, damla adrenalin. Hastalıksın ve iyileşmemek için dua ediyorum. Kanımdasın. Verem bu.

-Neden adam onun kalbini yemiş? -Çünkü bazı erkekler canavardır. -Kadın neden onu seviyor? -Çünkü bazı kadınlar canavarlardan hoşlanır. -Ben de mi? -Bilmem. Sen de mi? -Ben normal canavarlardan hoşlanacağım -Büyük konuşma, seni de göreceğim.

-Neden genetik? -Hmm… Çünkü takıntılı ebeveynlere hayallerindeki iBebek’leri tasarlamaları için yardım etme hayalim var. Beyaz ırk, zayıf, sarı saç, mavi göz, sağlıklı, mümkünse erkek, mümkün olsun erkek olsun lütfen doktor hanım, sayısalcı ve heteroseksüel.

Ne zaman kadın olduğunu sen bileceksin. O anı fark edeceksin. Ama bana sorarsan, kalbinin kırıldığı anlardan birinde oluyor bu. Daha önce varlığını bile bilmediğin yerinden kırılan kalbine, kırıktan giren ışık önce seni zehirleyecek, sonra felç edecek. Gözlerini kapatacaksın.

Sana söz veriyorum, kimse senin gibi gülmeyecek, kimse senin gibi önümde diz çökmeyecek ve kimse senin kadar güzel bakmayacak.

Seni seviyorum. Çünkü asla senin gibi olamayacağımı biliyorum, ve sana sahip olmak istiyorum.

Seni seviyorum. Hakettiğin için değil. Nedensiz bir sevgi var kalbimde ve ellerimle kapattığım kapının altından sarmaşıklarını gönderir gibi, yüzüme vurur gibi karanlığını. Ortaya çıkıyor, tutamıyorum.

Sokağı boydan boya çınlatan kahkahasını da içime çekmek istiyordum. O kahkahayla gecelerce sarsılmak ve hep göğsümde saklamak sesini, hasbelkader bulduğum bir nefes gibi…

Üzüm üzüme baka baka kararır mı? Yoksa kendi gibi olan diğer üzümlere bakmak yerine tutup da kara üzüme bakan bir üzüm, zaten teorik olarak kara mıdır?

Ve o erkek kalbini kırdığında sana yardım eli uzatmayacak. Niyetinin aslında o kalbi kırmak olmadığını, senin kalbinin böyle kırılmasının sorumlusunun o olamayacağını açıklamaya çalışırken yüzünün girdiği binbir şekle dikkatli bak ve sadece gülümse. Vay be, de. Seni bu kadar seven benmişim de. Ve izin ver, içinde barındırabildiğine şahit olduğun sevginin miktarıyla başın dönsün çünkü… Çünkü sen bir kadınsın ve fazlasısın. Erkeklerden daha fazlasın, unutma bunu. Sonra kalbini çıkar yerinden ve fark et: Nasıl ona olan aşkının nedenlerini kafanda yarattıysan, gerçek sevgiyi de orada yaratırsın. Kalbine ihtiyacın yok. Sana tüm bunları yaşatan, acının binbir rengiyle dolu aşkı sana mümkün kılan kadın yüreğini çıkar ve at. Yerden toplamasını izle. Elleri kana bulanacak.